10 uur tijdverschil                                                                                                              - bijna thuis -

Aborigines (of Aboriginals), al 50.000 jaar de bewoners van dit eiland voor de kolonisatie in 1788 door de Britten begon. De eerste woorden die deze kolonisten te horen krijgen zijn “Warra! Warra!” (Ga weg! Ga weg!) maar niemand die hier enige aandacht aan besteedt. De jaren die volgen zijn voor de originele bevolking van Australië uitermate slecht. De gemeenschappen worden systematisch teruggedrongen, ontwricht en vernietigt. Begin 1900 is de bevolkingsgroep van zo’n 300.000 teruggebracht tot ongeveer 60.000 en 50 jaar later is bijna al het bruikbare en leefbare land ingenomen door de kolonisten. Het idee dat Aborigines minderwaardig zijn ten op zichtte van de superieure Angelsaksische beschaving geeft de kolonisten het recht deze bevolkingsgroep terug te dringen in reservaten. Als gevolg van het ontwikkelde apartheid systeem krijgen ze een inferieure wettelijke status toegedeeld op een verwacht uitsterven van de volbloed Aborigines . Voor de “half bloed” groep, de kolonisten hebben wel voor enkele vermenging gezorgd, word een beleid ontwikkeld om ze te integreren in de Australische gemeenschap. Dit blijkt een totale mislukking te worden en dit beleid is later bekend onder de naam “The lost generation” (De verloren generatie).

Pas in de zeventiger jaren van de vorige eeuw word na politieke strijd en internationale aandacht de weg naar zelfbeschikking voor deze bevolkingsgroep groep geopend. Nu na ruim veertig jaar van politieke worsteling over landrechten en vooral voor de teruggave van de heilige plaatsen zoals Uluru (Ayers Rock), Kakadu in de NT en Jervis Bay in NSW, is er nog een lange weg te gaan. 

Het politieke beleid en de gevolgen hiervan geeft ons een verwarrende indruk. Om te reizen door de Australische “Outback” komen we door veel Aboriginal  Community Land. Je bent hier niet vrij om te gaan en staan, je bent verplicht een permit (toestemming) aan te vragen die soms gratis is, dan weer een paar honderd dollar kost voor andere delen. De aanvraag kan per internet maar voor de toestemming om dit grondgebied te mogen betreden duurt soms wel enkele weken. Terwijl Internet toegang in de outback even zeldzaam is als het spotten van een witte raaf….  Een voorbeeld, de Canning Stock Route. Je hebt hiervoor 3 permits nodig terwijl je dan nog geen meter van de doorgaande track mag afwijken! Controle hierop is er niet…. In de Aborigines community dorpen die je in de outback passeert moet je regelmatig een permit kopen om vervolgens te mogen tanken of even in het lokale winkeltje een colaatje te halen, de rest van het dorp is middels borden verboden toegang voor niet Aborigines ondanks je permit!

Omgekeerd gelden deze regels nergens in Australië. Door de alcohol problematiek met de Aborigines zijn in deze gebieden de “bottle stores” beperkt in hun openingstijden, de goedkope wijnen in de bekende kartonnen verpakking zijn hier niet te koop. Ook zijn er gebieden waar het verkochte bier maar een alcohol percentage van max. 2,3% mag hebben. Andere communities zijn volledig alcohol vrij. Hier gelden zeer hoge geldboetes en gevangenis straffen op overtreding ter  bescherming van deze bevolkingsgroep. Jammer genoeg liggen ze vaak in toeristisch aantrekkelijke gebieden…..Op de vraag aan meerdere Australiërs  hoe ze hier mee omgaan krijgen we meestal een ontwijkend antwoord maar waar ook in Australië op de camping, vanaf 3 uur ’s middags hoor je overal om je heen de bierblikken open gaan en lopen ze rond met een “gecamoufleerd”  blik of wijnglas….

Australië, nergens op de wereld lijkt de alcohol cultuur zo sterk te zijn. Ieder klein dorp heeft als entree een enorme “Drive true Bottlestore”. van welke kant je het dorp ook binnen komt, open 7 dagen per week tot ’s avonds laat. De straffen zijn hoog op alcohol overtreding in het verkeer maar niemand komt lopend of per fiets. In de pub kunnen we geen “Bob” ontdekken. Terwijl Australië in de statistieken  van het alcoholgebruik per land lang niet bovenaan staat, krijgen wij toch sterk de indruk dat de verstrekte getallen Australisch “no worries mate” zijn.

Het jaar Australië is bijna voorbij, we zijn alweer een paar maanden bezig met voorbereidingen voor de verscheping van de camper naar ons volgende werelddeel, Zuid Amerika. Het lijkt allemaal zo simpel maar je bent maar een kleine speler in het veld van het goederen vervoer. Het is de tweede grote verscheping binnen een jaar. De energie die het kost is rechtevenredig met het verkleuren van je haar, jullie zullen het wel zien bij onze terugkomst in Nederland (Marijke verbloemd dit een beetje).

De laatste weken genieten we nog even van  het samenzijn met Ido, Renée en Zayden en van het heerlijke Australische klimaat. We hebben een jaar lang, ruim 40.000 km op 4 wielen reizend door dit continent een goed overzicht gekregen van het land een inzicht in de cultuur en de gebruiken van de bewoners. Dit land is Australië, de keuze om te leven van onze zoon.

Inmiddels zijn wij na een fantastisch jaar op weg naar huis, even nog een paar dagen in Zuid-Afrika, ter onderbreking van de lange vlucht naar Nederland en het neutraliseren van de 10 uur tijdverschil. Dit schrijvend met een prachtig uitzicht vanuit een afgelegen bed and breakfast in Drakensbergen. Door het onweer van de afgelopen nacht zitten we de hele dag al zonder stroom. Hierdoor weet ik niet wanneer dit vanuit Afrika te publiceren valt maar dat is bijzaak. Trouwens ook nieuw voor ons is de dagelijkse stoom onderbreking in Zuid Afrika, door “power shedding” (het afsluiten van elektrisch voor een aantal uren op de dag) van verschillende gebieden probeert men het huidige elektrische energie tekort over het land te verdelen. Het begint zo langzamerhand een echt Afrikaans land te worden.

volgens de beladers past hij nooit in de container.......

dat zullen we gaan zien....

past toch wel!

op weg naar Chili op het container schip "Ambassador Bridge"

De camper zit in de container op weg naar Valparaiso in Chili,  Zuid Amerika!  Rond 14 april zullen we daar zijn om hem te verwelkomen. Ons plan is de camper daarna naar Montevideo in Uruguay te rijden en te stallen tijdens ons voorjaar en de zomer. Vanaf het najaar, het voorjaar op het zuidelijk halfrond gaan we dan het meest zuidelijk deel van Zuid Amerika verkennen. Voor de komende tijd rekenen we een beetje op een voorjaar en zomer zoals we die afgelopen jaar gemist hebben in Nederland, en vooral het weerzien van jullie als familie en vrienden die we een jaar lang gemist hebben….

                                                                            000