In Australië kunnen ze er ook wat van - Australië NSW-
Het is wat onduidelijk voor ons, de procedure voor het verschepen vanuit Durban. Het wordt de vierde verscheping na ons vertrek uit Nederland en er is nog weinig structuur in te ontdekken. Inmiddels is het vrijdagmiddag en dinsdag om 12 uur moet de auto zijn aangeleverd op het haven terrein. Om kwart voor vijf op het moment dat Marijke de hele camper leeg heeft voor de uitgebreide schoonmaak krijg ik een paniekerig telefoontje van het vervoer bedrijf. Het kopie van het internationaal auto document, het carnet is niet door de douane geaccepteerd en of we nog even het origineel voor 5 uur willen brengen. “Is maandag ochtend ook goed?” vraag ik, het lijkt mij schier onmogelijk de 50 km naar Durban in 15 minuten af te leggen. “Dan wel maandag heel vroeg anders missen jullie letterlijk de boot en de volgende gaat pas over 3 weken”, is het antwoord …. Maandag ochtend voor acht uur staan we op de stoep, het Afrikaanse meisje die onze zaken regelt, tenminste dat denkt ze, komt wat later en zaait direct flinke paniek, de boot komt een dag eerder en de camper moet vandaag al om 10 uur klaar zijn voor aanlevering op de kade…..De door ons in de haast erbij geroepen manager belt wat rond en gelukkig heeft men achteraf geen idee waar deze informatie ineens vandaan komt. Misschien was het (intensieve) weekend van het jonge meisje de oorzaak. Wel moet ‘s middags om 2 uur de auto “professioneel” aan de onderkant schoongemaakt worden, de volgende ochtend blijkt er te weinig tijd voor. We haasten ons alles op orde te krijgen. De huurauto, besproken dichtbij de camping 50 km noord van Durban, het leek ons zo handig moet nu direct gehaald worden. Op het nippertje 5 over 2 na het negeren van enkele telefoontjes van, “waar blijven jullie”, zijn we terug en staan de schoonmakers klaar om de hele camper, jawel, van binnen schoon te maken. We schieten een beetje gestrest in de lach, zelfs Zuid-Afrika is in dit opzicht toch echt Afrika. Het blijkt een tapijt en binnenhuis reiniging bedrijf te zijn. De jongens vertrekken weer onverrichter zake. Inmiddels begint het ook nog te regenen. Wij besluiten de camper de komende nacht maar op het terrein van het vervoer bedrijf te laten staan zodat hij nog enigszins schoon blijft. Degene die mag beslissen waar hij op het terrein mag staan is even weg en niemand van de overige minstens 20 aanwezigen mag deze “uiterst belangrijke” beslissing nemen. Wij hebben het wel even gehad, ik zet de auto op de plek die mij goed lijkt, we vertrekken snel in de huurauto naar ons hotelletje en besluiten voor morgenochtend geen telefoon meer aan te nemen. De dag van vertrek zijn we weer ruim voor acht uur present en krijgen te horen dat de camper niet goed staat, met een grote glimlach rij ik hem weg. Bij het naastgelegen Shell station, zie ik een buitenkraan. Met de eigen kleine hogedrukspuit aangeschaft met 10% senioren korting sta ik met hun toestemming in de stromende regen de camper voor de zoveelste keer schoon te spuiten. Twee “Afrikaanse” jongens helpen mij, met wat sop en lappen wrijven ze op de al schone zijkant. Ze praten honderd uit en vragen waarom ik dit zelf allemaal doe in deze stromende regen. Het is erg gezellig maar de echte waarheid om in Afrika niet letterlijk de boot te missen en tevens te proberen aan de Australische smetvrees criteria te voldoen laat ik maar in het midden. Marijke heeft inmiddels het meisje laten weten dat de “final cleaning” zelf is geregeld en of ze de factuur hiervoor wil corrigeren.
Na een weekje strand “rust” vliegen we comfortabel met Qantas van Johannesburg naar Sydney, bij aankomst worden wij netjes door onze zoon Ido en schoondochter Renée opgewacht.
Uiteindelijk na 4 weken, 5 dagen na de geplande aankomst datum verschijnt de Höegh St. Petersburg in Port Kembla, na enkele dagen deelname aan de zoekactie van de verdwenen MH 370 B777, ze was het eerste schip wat hiervoor is gevraagd. Een verademing dat Australië, alle aankomst formaliteiten voor ons en de camper worden keurig gecommuniceerd en uitgevoerd, wat werkt dit lekker efficiënt. Toch was de camper ondanks onze uiterste Afrikaanse schoonmaak woede voor de Australische quarantaine inspectrice niet helemaal schoon genoeg. Wij mochten niet bij de controle aanwezig zijn, maar waarschijnlijk heeft ze met een vergrootglas ergens aan de onderkant nog een enkele kleine korrel Afrikaans zand kunnen ontdekken die mij is ontgaan. Met als gevolg een complete stoomclean behandeling en een herkeuring ter verhoging van de toch al niet geringe handeling kosten. Ik mag hem hierna zelf van het afgesloten en beveiligde haventerrein halen. Echter pas na een 45 min durende veiligheid cursus gevolgd door 45 multiple choice vragen…..(gelukkig slaag ik in een keer!) Eindelijk is het dan zover, met geleende schoenen maat Donald Duck voorzien van stalen neuzen, een geel reflecterend veiligheidsvest en een zonnebril tegen de sterke schittering van een abnormaal schone camper mag ik onder begeleiding het haventerrein betreden. Marijke moet dit alles in grote spanning aan de “veilige” kant van het hek afwachten.
De test is gelukt! In de haven van Durban moet je de autosleutel afgeven, voor het op en af rijden van de boot, verder moet de cabine helemaal leeg zijn…… De tussendeur van de camper naar de cabine heb ik van binnen uit dichtgeschroefd en de handgreep losgehaald. Het aanwezige huis, tuin en keuken slotje aan de binnenkant van de deur vond Marijke een beetje riskant. Alle verdere sleutels van het camper gedeelte en bagagevakken hebben wij in onze broekzak. Eén balpen had ik met opzet in de houder naast het dashboard laten zitten…..je raadt het al, bij aankomst was de balpen houder leeg!
Inmiddels zijn we weer op pad, na drie erg gezellige weken bij Ido en Renée, héél Sydney van links naar rechts en van onder tot boven hebben wij middels openbaar vervoer bekeken. Je merkt gelijk de grote verschillen met Afrika. Nederland mag dan een ambtelijk sterk gereguleerd land zijn, in Australië kunnen ze er ook wat van……
voor als je kort van geheugen bent
de gradenboog maar weer mee!
zo staat ze goed
000
